Zamanın Ellerinde Bir Salıncak (oğluma ş ...

sen yürümeye başladığında
dünya biraz daha dengelendi oğlum
çünkü her adımında
benim içimde bir hayat yeniden filizlendi
ve her düşüşünde
ben diz çöküp kendime baktım
çünkü sen yere değil,
benim geçmişime düşüyordun
ve ben, seni kaldırdıkça
kendimi de ayağa kaldırıyordum aslında

bir salıncak kurdum sana
iki ağacın arasına değil
zamanla ruhumun arasına
çünkü sen sallandıkça
ben geçmiş ve gelecek arasında
gülümseyen bir adam oluyordum
düşünsene, sen bir çocuktun
ama beni büyütüyordun
sessizce
oyun oynarken bile

“baba” dedin ilk kez
iki heceden bir ev yaptım kendime
kapısını her sabah açtım
her gece o kelimenin çatısında uyudum
çünkü kelimeler bazen ev olur
ama sadece bir çocuk
onu içine ışıkla döşeyebilir
sen bunu yaptın
hiçbir mimar yapamazdı bunu
çünkü sen kalbimle inşa ettin o sesi

zamanın ellerinde bir salıncaktın
ve ben seni izliyordum
her iniş bir iç dökümü
her çıkış bir dua gibi
bazen gülüyordun
ve ben ağlıyordum sessizce
çünkü sevgi
bazı anlarda çok ağır gelir insana
taşımaya çalışırken
kendinden eksilirsin
ama eksildikçe çoğalmak da olur bazen

ellerin büyüyor oğlum
artık kalem tutabiliyorsun
resimlerinde önce güneş
sonra kuş,
sonra bir ev çiziyorsun
bir gün bir şiir de yazarsın belki
ve ben senin yazdığın her harfte
kendimi okurum

unutma,
çocukluk, hayatın en kırılgan camıdır
ama senin gülüşün
o camın üstüne yazılmış
bir mevsim şiiridir
ve ben
her dizesine
ömrümle cevap veririm.