Duvarda asılı bir saat gibi,
tik tak seslerinde eskiyen ömrüm,
bir mahzenin karanlığına kilitli,
paslı bir anahtarı bekliyor.
Gözlerim, rüzgârda savrulan bir yaprak,
tutunacak dalı olmayan…
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta