Zamanın bittiği yerde… Şiiri - İsmet Dönmez

Senden ne çok şey öğrendim biliyor musun?
Bilemezsin…
Dört mevsimi yaşadım sende,
24 saati…
Hiç bitmeyen günleri, geceleri yaşadım,
Ne güneşler tutuldu, ne ay tutulmaları gördüm…
Gün kapkara, gece kapkara,
Ben o günlerde aşkına hasret, aşkınla maskara…
Halime ağladım, halime güldüm…

Bir nefes kadar yakınsın aslında,
Bir ömür kadar uzak!
Ben mi anlatamadım kendimi,
Sen mi anlayamadın beni,
Bilemedim…
Zaman;
Saçlardaki ak;
işte bize tuzak! ...

Senden ne çok şey öğrendim biliyor musun?
Bilemezsin…
Her gelişinde güneşim yeniden doğdu,
Hiç bitmesin dedim,
Bana inat öylesine çabuk bitti ki günler,
Zaman eriyip bitti…
Gidişine ağladım, dualar ettim ardından,
Zamana yetişemedim…

Şimdi toprak altında bütün sevgiler,
Toprak bir testiden su içmek için,
Bir meyve koparmak için dalından,
Yıldızlara serenat etmek için,
Bütün aşklar bizi bekliyor delicesine…
Gerçek bu;
Ne çıkarsa falından,
Hiç aldırma, aslı yok,
İşte gerçek ve sonu…

Seni hep bekleyeceğim, biliyorsun,
Hiç acele etme bitanem..
Bırak eriyip tükensin zaman,
Ben burdayım, dimdik, ayakta,
Gecede, gündüzde, seherde,
Göz bebeklerimde uyutuyorum seni,
Zamanın bittiği yerde…
Hep bekliyorum, bekleyeceğim,
Bu meçhul, bu kayıp,
Acaba nerde? ...

Gerçek bu;
Ne çıkarsa falından,
Hiç aldırma, aslı yok,
İşte gerçek ve sonu…