Zamanın Ağırlığı Şiiri - Turgay Kurtuluş

Sabahın ilk ışığında
Her kadın
Aynada kendini arıyor

Kahve fincanının dibinde
Gece yarısı kalan düşler
Çökelti olur

Çocuklar büyür
Her annede bir parça
Çocukluğu gömülür

Babalar
Omuzlarında taşıdıkları yükle
Eğilir zamanla

Yaşlılık yaklaşırken
Kimse fark etmez
Aynalardaki çizgileri

Trenler gelir, otobüsler geçer
Balyozla vurulmuş şehirlerden
Getirirler
Yorgun yüzleri

İnsan bir kez doğar
Sonra her gün biraz biraz
Ölür
Fark etmeden

Akşam çökerken
Pencereler ışık saçar
Bu sokaktan
Erkekler geçer
Kadınlar bekler

Turgay Kurtuluş