Zamanı Tanımayan Şiiri - Hatice Güzen

Zamanı Tanımayan
Hatice GÜZEN

---

I. Karşılaşma

Dalgalar yüzüme bir çağrı bırakıyordu
derinliğin en suskun yerinden,
suya işlenmiş, yıkanmayan bir sır gibi.

Oltam suya inerken
taşlara zamansız bir şekil vurdu.
Gözlerinde ışık kırılan biri yaklaştı;
kitabını rüzgâra,
sözlerini göğe ve denize saldı
ve sadece dedi ki:

Ruhum seni tanıyor.

---

II. Hatırlayış

Sesinde eski bir ezgi,
yüzünde unutulmuş bir iz
yılların ötesinden gelen
ama hep burada kalmış gibi.

Oltamın altına girdi usulca,
çaparilerim takılmasın diye
toprağın göğe açılan yorgun yelkenine.
Bir kez daha fısıldadı:
Ruhum seni tanıyor.
inandım
adını bilmediğim için değil,
sesindeki çağrının çağrısızlığına.

---

III. Ayrılıksız Uzaklık

Aynı toprakta doğmuşuz belki,
ama hiç karşılaşmamışız.
Bir rüyanın iki yakasıyız;
aynı aynada çatallanan iki iz.
Ne ad, ne zaman,
yalnızca tanımadan tanımak var aramızda.

Sözler dua gibi durdu;
sıcak, ağır ve eksilmez.
Gözleri son bir şey söylemeden
gitti,
deniz çekildi,
sahil sustu,
mevsim kırıldı içimize.
Artık İstanbul kadar uzak
ve yine de bir nefes kadar yakınız birbirimize.

bazı ruhlar,
birbirini çağırmadan bulur
ve bir daha
hiç dönmez o ilk sessizliğe.