Zamanı Saymayan Şiiri - Ege Dere

Yağmur yeni durmuştu. Toprak kokusu, gecenin serinliğine karışmıştı. Kaldırım taşları ıslaktı; tıpkı onun elleri gibi. Elinde tuttuğu eski bir fotoğrafa baktı uzun uzun. Gülümsüyordu o fotoğrafta, öyle bir gülümsemeydi ki dünya o an yeniden kurulsa, sırf o tebessümle başlardı her şey. Bir kez gelseydi. Sadece bir bakış. Belki gece çözülür, yıldızlar bir kez daha onun adını fısıldardı. Ama şimdi ne yıldız konuşuyordu ne zaman ilerliyordu. Her şey, onun sessizliğinde donmuş gibiydi. Bir tek kalbi atıyordu hâlâ, her şeyi inatla hatırlayan, her şeyi inatla bekleyen... Bir zamanlar ellerini tutmuştu. Titreyerek. Şimdi sokaktan geçen her yabancıya onun ellerini arıyordu gözleri. Ama hiçbiri onun gibi değildi. Hiçbiri zamanın utanıp durduğu o ana götürmüyordu onu. Hep aynı yerden geçiyor, hep aynı figanı taşıyordu yüreğiyle. Saatler susmuş, yollar sessizdi. Sanki şehir de onunla birlikte yas tutuyordu. Duvarlar, camlar, kitaplar, sokak tabelaları… Hepsi bir şekilde onun adını söylüyordu. Ama o yoktu. Gözleri her yerdeydi, ama sesi hiçbir yerde değildi. Onun yokluğu, en kalabalık caddede bile bir sessizlik gibi yürüyordu peşinden. Ve aşk? Bir esaret gibiydi artık. Zamanla kavga eden bir mahkûm gibi, Gidip geliyordu kendi içinde. O günden sonra, hiç takmadı saati koluna. Hiçbir tarih, onunla geçen zamandan daha kıymetli değildi çünkü. O günden sonra, ne dün vardı ne yarın. Sadece onun yokluğu vardı. Ve o yoklukta, zamanı saymak da anlamsızdı artık.