Zamane gençleri Şiiri - Adnan Kocaman

Kızlara laf atar hiç üzülmez,
Başa bela gelir mi düşünmez,
Ana babası kızar dinlemez,
Laf anlamaz zamane gençleri.

Gerçeği söyleyince küserler,
Yola gelmez hep inat ederler,
Entel dantel takılıp gezerler,
Neden böyle zamane gençleri.

Saçlar uzun kulağında küpe,
Malbora, kola içer habire,
Ağzı bozuk küfür eder kime,
Ne acayip zamane gençleri.

Cep'de bıçak taşır el'de sopa,
Çoğu müptela içkiye hapa,
Ne ipe geliyorlar ne sapa,
Bir muamma zamane gençleri.

Cepte metelik nanay, yok para,
Ondan bundan otlanır zampara,
Hep gülüşüyorlar yoğa vara,
Neden böyle zamane gençleri.

Birbirleriyle yarışıyorlar,
Habire düşüp itişiyorlar,
Yolda aleni öpüşüyorlar,
Ne utanmaz zamane gençleri.

Sabah akşam gezip tur atarlar,
Kız oğlan kafelere çökerler,
Nerde beleş oraya giderler,
Yeni kuşak zamane gençleri.

Birbiriyle hep didişiyorlar,
Çapkınlığa da alışıyorlar,
Sıkandallara karışıyorlar,
Anlaşılmaz zamane gençleri.

Nasihat etsen nafile olur,
Amma söz dinlemez asi olur,
Ebeveyne evlat hep dert olur,
Zalim olmuş zamane gençleri.

Sanalda çetleşip tanışırlar,
Anında arayıp buluşurlar,
Güya okulda da okuyorlar,
Kanka olmuş zamane gençleri.

Adnan der ki üzdüm artık yeter,
Gerçeği söylemek sözden beter,
Nerdeyse darılacaklar yeter,
Türkçesi kıt zamane gençleri.