Zamanda Asılı Kalan Gölge

Biliyorum, mesafe sadece bir rakam. Ama bazen o rakam, kilometrelerce uzayan boş bir yola dönüşüyor. Şimdi burada, elimde soğumuş kahve fincanıyla otururken, aklımdaki tek görüntü senin omuzlarının çizgisi. Pencereden süzülen ışık, koltuğumuzun üzerindeki o eski battaniyeye düşüyor. Her şey yerli yerinde duruyor ama sen yoksun. Ve sen yokken, bu oda sadece eşyalarla dolu bir mekan; oysa sen varken, burası bir yuvaydı.
En çok da o anları özlüyorum: Akşam yemeğinden sonra sessizce kitap okuduğumuz, sayfaların çevrilme sesinden başka hiçbir şeyin duyulmadığı o huzurlu dakikaları. Ya da yağmurun cama vuruşu eşliğinde, dünyanın tüm dertlerini kapının dışında bıraktığımız o güvenli sığınakta geçen zamanı. Sanki zaman, bizim için sadece o anlarda akmayı bırakıyor, bizi kendi küçük, kusursuz baloncuklarımızda hapsediyordu.
Şimdi her şey bir gölge gibi. Geçmişin tatlı ama yakıcı bir nostaljisi. Seni özlemek, bazen kalbimin ince bir cam gibi çatlaması demek. Ama biliyorum ki, her çatlak, bir gün yeniden birleşecek olan o büyük resmin bir parçası. Tıpkı kışın ardından gelen bahar gibi, tıpkı denizin en sonunda karaya vurması gibi, biliyorum ki yeniden omuzlarının çizgisine, o sıcak sığınağa döneceğiz. Ve o gün gelene kadar, bu özlem, seni ne kadar derinden sevdiğimin en dürüst kanıtı olacak.