Zamana Karşı Şiiri - Onur Göknil

bir akşamüstü yırtığı gibi düşüyor ömrün üstüne zaman
suskun, soğuk ve anlaşılmaz
ne saati geri alabiliyor insan
ne de kalbini ilk çarpışına taşıyabiliyor yeniden

anılardan yapılmış bir harita veriyor sana
ama yollar hep değişmiş
bir çocukluk bisikleti hatırlıyorsun mesela
ama pedal çevirdiğin sokak artık bir gökdelenin gölgesi

ey zaman, sen mi büyüttün bizi
yoksa biz mi eksildik senin içinde?
bir sözcükle başlardı her şey eskiden
"gel" derdi biri, bahar olurdu içimizde

şimdi "gelme" bile bir lütuftur bazen
bir adın bile geçmez takvimde

adalet mi arıyorsun?
zamanın terazisi yok
o sadece yürür
düşene bakmaz, yükseleni alkışlamaz

ama yine de
bir kar tanesi gibi
hiçbir yere konamasa da umut
bir sabah gözünün kenarına ilişir
bir şiir gibi
bir çocuk gülüşü gibi
ya da eski bir dostun sesinde

zaman adil değil
ama
her haksızlığın içinde
ince bir ışık sızar sanki
içimize
gizli bir direniş gibi

bir gün diye başlarsın
bir gün dönerim
bir gün affederim
bir gün olurum dediğin her şey
belki de o "bir gün"
bugündür

çünkü zaman bazen en geç gelen
ama yine de gelen misafirdir

kendine bir çay koy
bir pencere aç
saat kaç olursa olsun
bir ihtimal daha vardır hâlâ

sen,
zamanı yenemezsin belki
ama ona gülümseyebilirsin
bu bile başlı başına bir zaferdir
sessiz, küçük
ama senin olan.