Zamana hasretmek! Şiiri - Mustafa Cilasun

Billahi
Hep dertli gönül seni sordu
Yıllardır hüzün soludu, yoruldu bizar oldu

Bir çare adına
Mütemadiyen Hakka yakardı
Hiçbir zaman yılmadı, umut sofrasına kandı

Sevmekten
Söz ediyorum anlık hazdan değil
Aşkın pervazlarına tutunuyorum korku değil

Ha ne olur
Bir haline eğil, gözlerinde meyil
Kalbin vuzuhundan hakikatin deryasına seyir

Mevsimler
Gelip geçiyor, laleler renkleniyor
Ruhum hicranın kadrinde seni hasretle bekliyor

Gelen geliyor
Selam vermeden çekip gidiyor
Bir tutam olsun kulağıma yıllardır haber gelmiyor

Nesiller büyüyor
Ekinler hasat ediliyor lakin sen
Mezarın sessiz sizliğinde, kalbimin köşesinde eriyor

Ömür tükeniyor
Yaşamak umut olmaktan çıkıyor
Aşkın toprağı sahibini bekliyor, seni özlemle anıyor

Çaresiz kalıyor
Halsizlik çöküyor, çırpınış bitiyor
Dil kuruyor, kalp tekliyor, diz çekmiyor, el terliyor

Sana gelmeyi
Bir ömrü çileyle örerek nefesleniyor
Halinde rengârenk büyüttüğü çiçeklerle aşk diliyor

Halinde filizlenmeyi
Nefesinde erimeyi, aşkına erişmeyi
Zamana hasrederek güfteleştiriyor, nakşetsin diyor

Hasretin aşkını
Naaşların serencamında demliyor
Ey Hak diyor, yegânesin idrak ediliyor ruhum geliyor