Zaman ve Uzaklığa Sınır Yok

Zamanı anlatmaya çalışıyorlar bize,
kimse anlamıyor.
Saatler, elleri kanayan bir duvar ustası gibi
hep yanlış bir duvara vuruyor çekicini.
Dakikalar, bizim için yok.
Çünkü biz, kendi içimizde bir takvime gömülmüş,
yırtılmayan bir yapraktayız.

Ben biliyorum,
saniyeler göğsümde çırpınırken
senin adını söylüyor sessizce.
Bir çocuk ağlıyor uzak bir istasyonda,
ben seni düşünüyorum.
Bir tren düdüğü ölüyor geceye,
senin adınla birlikte.

Beni hayata bağlayan tek şeysin sen.
Bunu anlamazsan
şehirler düşer içimize,
düşlerimiz karanlık sokaklara saplanır.
O yüzden soruyorum sana:
Duyuyor musun sesimi,
kaybolan yılların son çırpınışında?

Belki bir rüzgârda duyarsın,
belki bir yosun kokusunda,
belki bir taş duvarda kalmış eski harflerde.
O taş duvarlar ki,
hangi mahpusun hangi sevdaya yazdığı
yarım kalmış cümleler gibi nemli,
her hecesinde biraz biz varız.

Dinliyor musun beni?
Çünkü ben, kendimi dinliyorum,
ve senin sesin geliyor derinlerden,
ama bilmiyorum, bu hangi zamanda oluyor.
Belki dün, belki yarın.
Çünkü biz, zamansız bir fotoğraf gibiyiz,
rengi solmuş, ama hâlâ bir gülüş saklayan.

Uzaklık mı?
Bir santim kadar acıtıyor bazen.
Bir santim, iki şehir.
Bir nefes, iki hayat.
Ve biz, hep aynı köprüden geçiyoruz,
ama karşılaşamıyoruz hiçbir sabah.

Biliyorum, bizim sevdamızda sınır yok,
ama sınırlar çiziliyor hep ellerimize.
Pasaportlar mühürleniyor,
trenler kalkıyor,
biz kalıyoruz.
Bir otogarın köhne kahvesinde
soğumuş bir çayın dibinde bile sen varsın.
Bir sigara dumanında kayboluyorsun,
ben sana yetişemiyorum.

Bazen düşünüyorum,
bir harita açsam önümüze,
hangi kıyıda dururduk biz?
Hangi boşlukta birbirimizi beklerdik?
Çünkü her şehir biraz bizim,
her yolculuk biraz daha uzağa götürüyor seni benden.
Ama git,
çünkü biliyorum,
sen gidince bile ben seni daha çok taşıyorum.

Şimdi konuşmuyorum.
Çünkü sözcükler büyüyor,
ben küçülüyorum onlara karşı.
Ve sen,
benim en uzun cümlemsin,
hiç bitmeyen.