Zaman ve ben Şiiri - Ümit Yılmaz1

Şöyle bir düşünüp, daldığım zaman,
Öylece yerimde kaldığım zaman,
Hayali uzağa saldığım zaman,
Gözlerim, gözlerini arıyor senin.

Gün batıp, karanlık çöktüğü anda,
Yalnızlık, gönlümü yaktığı anda,
Duygular, sessizce aktığı anda,
Hayalin, bedenim sarıyor senin.

Geçse de haftalar, aylar, seneler,
Sanma ki bu zaman, arzuyu siler,
Bu gönül Allah’tan sor, neler diler,
Elim, ellerini arıyor senin.

Hayalin karşıma gelip, durunca,
Açmayan güllerim, oluyor gonca,
Şu uzayan yollar, yollar boyunca,
Zülfün tellerini, tarıyor senin.

Ne desem olmuyor, bitmiyor sözüm,
Kırıldı telleri, ötmüyor sazım,
Baharda kış oldu, gelmeden yazım,
Her anım anınla, oluyor senin.

Zaman hiç durmadan akıp, geçse de,
Yıllar saçımıza aklar ekse de,
UMUD, gençliğimiz çekip, gitse de,
Kalbim hep sevginle, doluyor senin.
09.05.1993
Erbaa