Bir zamanlar,
göğsüme oturmuş bir taşla uyurdum geceleri.
Nefes almak değil,
sadece hayatta kalmaktı gayem.
Yorulmuştum.
"Kabullenmenin Sessiz Çığlığı"
Sevgili Hiçliğe,
ve belki de
bir zamanlar “sen” dediğim yokluğa...
Bu gece de sustum,
Yazmak, belki de en çaresiz halidir bir adamın.
İçinde kopan fırtınalara bir çatı arar kelimeler,
Sana dokunamayan ellerim gibi…
Gözlerinin ucundan düşen gülümsemeyi izlemek bile,
İnan, bana bir ömür gibi gelirken…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!