Zaman…
Ne güzel bir ilaç —
Tanrı'nın insanlara bahşettiği
en büyük özellik:
Unutmak!
Olmasaydı unutma yetimiz,
nasıl yaşanırdı dünya?
Nasıl tekrar sevilirdi bir yürek,
yeniden açar mıydı gül?
Acılar hep taze kalsaydı
nasıl taşınırdı onca yük?
Unutmak...
Bir tür bağışıklık belki de.
Ve çocuklar —
neden hep mutludurlar,
hiç düşündünüz mü?
Neden yüzlerinde
daima yeni bir gülümseme?
Onlar çabuk unutur.
Bir düşmeyi, bir azarlanmayı,
bir ağrıyı…
Her güçlüğe alışıyor insan,
unutarak.
Ve de yaşam,
sanki hiçbir şey olmamış gibi
sessizce akıp gider.
Zaman,
her zaman on sekiz yaşında.
O taptaze, o dirençli…
Bizler,
yaş alıyoruz,
anlaşılan.
Kayıt Tarihi : 20.12.2006 16:11:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
YUREYİN DERT GÖRMESİN
'zaman,her zaman onsekiz yaşında..
bizler yaşlanıyoruz anlaşılan...'
Yürekten kutlarım.
İlk tam puan benden.
Selam ve saygılarımla.
TÜM YORUMLAR (6)