Zaman değil ilacım. Şiiri - Kamile Kaynak

Zamanla geçmiyor işte.
Zaten zamansızlık değil mi?
Bizi bu hale getiren.
İçimdeki ateş sadece köze döndü.

Acısı yine aynı hatta artıyor her gece.
Uykularımı bölecek kadar yakıyor canımı.

Bugünde kalp çarpıntısıyla uyandım.
Baktım yine yoksun yanımda.
Geçtim aynanın karşısına uzun uzun seyrettim kendimi.

Gördüğüm bu ben miyim?
Aslında bana benzeyen biriydi aynadaki.
Saçlarındaki beyazlar,
Kırgın, umutsuz bakışlar.
Yüzündeki çizğilerden belli yılların yorgunluğu.
Gülümsemiyor da artık hiç bir sebebi kalmamış.
Bazen tek kelime bile etmiyor tükenmiş.

Evet geçmiş işte zaman.
Ne var elde sadece tükenmiş zaman.
Ve tükenmiş bir insan.

Teselli cümleleri kuruyorum aynadaki suretime.
Bunu bize biz yaptık diyor.
Ne yaptım ki
Yaşamayı, insanları hep çok sevdim.
Keşke onlarda sevseydi hep miş gibi yaptılar.
Yalan bir sevgi yerine acı doğruları duymak isterdim.
Yalanlar içinde kaybolduğum için yolumu kaybettim.
Sevmiyorum artık insanları, hayatı
Uzağım sahte kalabalıktan.

Bak işte gördüğün gibi bir ben birde aynadaki.
O beni anlıyor bende onu.
Yalnızlık zor olsada yalan sevgiler yok,
Gözyaşı, hayal kırıklığı yok.
Hiç birşey yok işte.