Zaman Şiiri - Mavi Kar

Zaman; kimi zaman hızlı, kimi zaman yavaş. Ama akar sonsuza durmadan. Kimse için bozmaz akışını. Başına buyruktur. Hükmede hep, hüküm altına Girmez. Nice dünyaya hükmedenler ne kadar isteseler de Hükmedememişler zamana. Yenik düşmüşler hep, boyun bükmüşler Zamanın getirdiklerine ve götürdüklerine.
Zaman akarken sonsuza neleri takmamıştır ki ellerine, eteklerine…
Nice delikanlı sevdalar takılmıştır, sürüklenmiştir zamanın derinliklerine, Tortusunu bırakarak yüreklerde. Nice canlar, nice kahpe yalanlar, nice acılar, Kederler, sevinçler, sevgisiz yürekler, aşk dolu gönüller…
Ne bulursa yutmuş zaman oburca. Doymak bilmemiş, bilmeyecek de…
Zaman bazen acıların yıkayıcısı olmuş, bazen de taşıyıcısı. Ertelenen Hayatların sırdaşı, ertelendiği sanılan ya da. Bir aldatmacadır aslında Erteledim demek. Zamana karşı koymaya çalışmaktır aczinin farkında olmadan belki.
Yalnızlık korkusu sinmiş zamanları yaşamaya çalışıyoruz. Ayak seslerini işitmişiz yalnızlığın, nefesini hep ensemizde hissetmişiz. Bu korkuyla olsa Gerek, zamanın imbiğine takılan hayatlara takılıp kalmışız bazen. Bazen de, Sararmış resimlere gizlenen hayatları özlemişiz. Yalnızlığımıza yoldaş Getirmesini dilemişiz zamandan. Gidenleri geri getirmesini istemişiz, Gelmeyeceğini bile bile…
Zamanın elinden alamıyorsak götürdüklerini, getirdiklerine de karışmasak. Gelmeden zaman, görmeden elindekileri, yormasak yüreğimizi… Bıraksak Kendimizi insafına zamanın. Yıkasa acıları istediği gibi, ya da süslese Hayatımızı sevinçlerle… Umutlarımız tükenmese, umut etmeyi umut etsek her zaman…