Zaman Şiiri - Mehmet Açikel

Seninle hüzünlere bölünen saatler...
Ayı, güneşi yutar,geceleri besler.
Karanlık nefes olur,bedenimde yüzer,
Işık unutur ruhum,tek rengine güler.

Geçmişim geleceğe kibirli el tutmaz,
Yarınım tedirgin umutlara bakılmaz.
Bu halin nedir zaman,hüzünlerin durmaz,
Her kapında kederler karanlıgın solmaz.

Anladık aşklar vardı nice dağlar delen,
Ölümü içerdi aşk içinde her seven.
Şimdi şehvetki sevgi,hep budur görünen,
Gözler yandı; kızıl,kör yok ki söndüren.

Yanmaya dur sen şimdi ey ulu insan!
Neler ettin gönlüme sen,söylemez lisan.
Hani bu baharda seni bekleyen nisan,
Basıp geçtin intizara,kanmadın vicdan.

Güneşim gözlerinde batıp gitti,o an,
Hayatımda tükendi o sevgili zaman.
Kor oldu maziler aklımın köşesinde.
Yandı, içi yeşil,içimde bir vatan.

Ahh yalan kuyusuna uzanan bu zaman!
Hakkı haksız kılan,yoran utanmadan.
İnsanı çoğaltın, ahlakı ağlattın,
Sevgiyi söze sattın vefa tanımadan...