Zaman Şiiri - Eminnur Acar

Zamanla anlıyor insan, ne dilersen canı gönülden
Verir Rab, görmesini bilirsen
Yıllar önce kaybettiğim babamın ilk torunu idi oğlum
Bu nikaha gelir babam demiştim, inanarak

Tebrikler sırasında, ak sakallı bir misafir
Bana bakarak ağlıyordu, babamındı o gözler
Mutluydu, mutluluktan ağlıyordu
Sarıldım Ona ağlaştık birlikte

Gelmişti işte, kimin bedeni ile,
Kimin vasıtası ile bilen bilir
Kimseleri görmedi gözüm
Beklediğim misafir buradaydı

Birkaç yıl olmuştu daha kaybedeli babamı
Ve sordum? Ya Rab, bunlardan haberi oluyor mu
Yapılan hayırlardan, mevtalarının Diye ?
O gece Rüyama geldi babam

Kızım çok süslemişsin hediyeni dedi!
Yeşil uzun kollu yün bir gömlek, cepleri nakış işlenmişti
Ceplerini göstererek, gizli yapmalıydı, hayırları abartmadan
Öğrendim ki çok istersen, çok sorarsan, gelir cevapların

Hiçbir şey boş ye, boşuna değil
Öğrenmek için soran gözlerle bak çevrene
Boşuna yaşama, öğrendiklerin ruhuna yüklenir
Sana da nesline de, lazım olur, kim bilir?