Zama bak Şiiri - Sebahattin Kömürlü

zama bak zama
yol yaptık
baksınıza
tüneller aydınlık olsun da
deniz yollarında
tren yollarında
zama bak zama
kara yollarında
engelli atlama bilmiyorsun
ha
aç kanatlarını
uç
erdin ya
evliyalar diyarında
mezarlar arasında
ara
arasana
tapınacagın taşa
bez baglıyacagın dala
bu baharda
yazda
veya sonbahar aylarında
unuttuğun
unutturuldugun anlarda
dönüp gerçek yaşama
baksana
zama bak zama
kimse
sormadı ki sana
fabrikaların satıldığında
işçiler sokağa atıldığında
sen aldırmadın
ama
şehirlerin parsellenip
gecekondularla dolduğunda
kimse
beğenmedi ki seni
lakin
soydular emeğini sonuna ca
aldırmadın
yalan mı
bir
soru bile sormadın
yahu
bıraktın yaşamı kendi akışına
kısmet dedin
kader dedin
daha
ne olacaktı ki
dar ağaçlarına asıldığında
kitaplar yakıldığında
evlerin
hane hane arandığında
kaldırım taşlarının altında bombalar patlatıldığında
ve
gelip emperyalizm bağrına yumruğu vurduğunda
nasıl da yuvarlandın toprağa
nasıl yuvarlandın
taa tepeden aşağıya
dedin
ayağa kalkarım bi daha
bi daha
nah kalkarsın
kalksana
amerikan emperyalizmine açılan geçitlerden geç
sorma
soracak
kimse kalmadı daha
bak toprağa
toprak bakmakta sana
boş gözlerle
gözle
bomboş yaylalarda bir kuzu kalmadıysa
bu
bu büyük anadolu bozkırında
yine parlamakta
ayla yıldızlar bir arda
hatırla
hatırla
sana
tam bağımsız bir ülke bırakanları
hatırla