Zalimsin Gönül Şiiri - Ergül Nalbant

ZALİMSİN GÖNÜL

Gönül, sen çok zalimsin; yaptığın yetti cana.
Gün yüzü göstermedin, gülmedim kana kana.
Herkese gül dağıttın, taş ile vurdun bana.
Nedir bu düşmanlığın, bir de onu söylesen,
Ben de abad olurdum isteseydin eğer sen.

Bir olmaza yandırdın,
Olur diye kandırdın.
Vallahi inandırdın,
Ne kadar da safmışım, sana nasıl kandım ben.
Ben de abad olurdum isteseydin eğer sen.

Daldan dala uçurdun, yoruldum kona kona.
Dilenci ettin beni, el açtım ona buna.
Senin yüzünden bu can, kül oldu yana yana.
Bari burdan öteye bu yangını söndürsen,
Ben de abad olurdum isteseydin eğer sen.

Kedere büründürdün.
Yerlerde süründürdün.
Kirman gibi döndürdün,
Bahtiyar olamadım, ardınsıra yelmekten.
Ben de abad olurdum isteseydin eğer sen.

Otuz yıldır koşarsın, sanki deli tay idin.
Durulmadın bir türlü, boz bulanık çay idin.
Depremlere yol açtın, hep aktif bir fay idin.
Kaç enkazdan sağ çıktım, yeter artık öldürsen,
Ben de abad olurdum isteseydin eğer sen.

Kırkbeşe girdin artık,
Kemale erdin artık.
Ergül'ü yordun artık,
Maceraya son verip, kendine bir dur desen,
Ben de abad olurdum isteseydin eğer sen.

Şiir: Ergül NALBANT – 19.12.2025 – 05:20