Zalim Akıyor Zaman Bize

Zalim akıyor zaman bize,
sarılacağım dediğin o gün
hiç gelmiyor.

Bekliyorum,
günler geçiyor, yıllar geçiyor,
gözlerimde hep aynı umut;
oysa o umut
hücrelerimin mağaralarında
hissizce kayboluyor.

Herkes bizden umutluydu,
ben ise
hayatla bile adaş değilim.
Bedenimde bir misafirim,
içimde isyan eden bir kiracıyım.

Bir başka zamanda,
bir başka yerde,
belki seninle olurdum.
Ama bu zaman,
benim ellerime ait değil.

Ama şimdi,
gerçekliğimizin ağırlığında,
büyüyen her adımda
içi doldurulamayan,
isimsiz bir boşluk var;
içinde başka yankılar.

Birinde
İyi bir insan olurdum,
renklerin bütün dilini giyinebilseydim.

Bir insan daha —
ne çok masum görünürdü
başımda ketum çiçeklerle,
eylül’ün çığlığında biriken çayır olsaydım.

İçimde ayrık otu gibi uzanmasaydı hatıralar…

Sonsuz bir bekleyişin içinde,
ve o bekleyişin en derin yerinde
zaman sadece geçmedi,
hayallerimi de un ufak etti,
her güzel şeyin bitimi gibi,
benden sonra gelecek mutluluğum.