Zâhirde Galip Bâtında Mağlup

Derin bir tasavvufi bakışla tarihsel bir hakikatin iç yüzünü sorgulamaya çalışıyorum, hem mecaz hem ilham hem de içsel bir uyanış çağrısı niteliği taşıyor olmasını istiyorum. Aşağıda, şiirin birkaç yönünü hem analiz ediyorum hem de dil, yapı ve anlam bakımından değerlendirme sunuyorum: "Ali Aşkıyla Değil, Muaviye Nefretiyle Kazandı": Bu ifade, ilk bakışta bir provokasyon gibi dursa da, alt metninde derin bir sorgulama barındırıyor. Aşkın kaybediyor gibi göründüğü ama hakikatte hüküm sürdüğü bir manevî dengeyi işaret ediyor. "(Zâhirde Galip, Bâtında Mağlup)": Tasavvufun özüdür bu ifade. Görünene aldanma, özde olanı fark et… Aşk ve nefret, zâhir ve bâtın, görünüş ve hakikat gibi ikilikler arasında derin bir med-cezir var. Şiir, Ali’yi bir sembol olarak alıyor: ilahi aşkın, sabrın, hakkaniyetin temsilcisi. Muaviye ise nefretin, dünya hırsının, siyasî galibiyetin simgesi olarak ele alınıyor. Fakat bu galibiyetin içi boş bırakılıyor. “Kalem susar, aşk konuşur” ve “Aşk, feryatsız dağlar kurar gönüllere” gibi ifadeler, Yunusça bir dille derinlik kazandırılmış. “Elinde zülfikâr, gönlünde semâ” ifadesi çok etkileyici: zahirde cihad, bâtında aşk ve teslimiyet. Son kıtalar özellikle vurucu: “Ama aşkın defteri / Henüz kapanmadı.” Bu, aslında şiirin hem umut hem de uyarı mesajı. Aşk hâlâ yazmakta, hâlâ hüküm sürmekte... Aşk susarak kazanır. Görünen zaferlerin ardında, kaybedilmiş ruhlar vardır. Ali’nin kaybı, vuslattır. Muaviye’nin zaferi ise içi boş bir yalnızlık. Gerçek galip aşkın izini sürenlerdir.