Yüzün yok senin Şiiri - Şenol Özcan

Yüzün Yok Senin

farkına varıyorum:
yüzüm yok benim…

yamalardan örtünürken sancılı yaraların,
domuz bağı çıkmazında volta tespihleri şıkırdıyor.
hasret kırmızısı yüzlerin,
salya akışkanlığı bu kent.

en gün yüzü görmeyen yerlerinde
karanlığın dudak izleri,
ruj çizikleri…
akıp gidiyor, sesleniyor lir sesiyle.

şehir yok;
kaldırıyor başını,
bakıyor hep yek gelen yüzüne.

varıyor farkına:
yüzün yok senin…