Yüzleşme Şiiri - Musa Karademir

Görünüşüm aldatmasın seni,
Gözlerimin içine bak görürsün kendini,
Sevginin coşkusu,
Ayrılığın hüznü,
Hepsi içimde saklı.

Ben, bir gece Agop’un Meyhanesi’nde rakı yudumlarken,
Bir kemanın nağmesindeki sesim.
Hayatın hiçliği ve yalnızlığında,
Bankın üzerine kıvrılarak yatmış avareyim.

Üzerimi örtme benim.
Bırak yıldızlar yağsın bu gece üstüme.
Yarın güneş kurutur yıldızları.

Sahi sen tanıdın mı beni?
Ne olur öyle anlamsız bakma.
Taşlaşmış yüreğini iyice kapatma.
Ah bir dinlesen beni,
Anlayabilsen sevgiyi,
O zaman nasıl seversin kendini.

Bak son vapurda kalktı iskeleden,
Köpükler dalgalarla sevişirken,
Otur kıyıya seyret kendini,
Anla hislerini, dinle kalbini,
Korkma, bu son vapur,
Her sabah bıkmadan usanmadan,
Tekrar kalkar bu limandan,
Yolcusun, yolculuğun tadına varmadan,
Terk edip gitme bu limandan,
Korkma, ardından el sallayan olmasa da
Yalnızlık bırakmaz seni.

Ağlama, hazan yaprakları savruldu gitti çoktan.
Kış geldi hayatının baharına,
Ve ayrılık ve yalnızlık,
Bak, martıların kanatları altında,
Bu limana yeni bir vapur geliyor.
Önü sıra katmış sevgiyi, coşkuyu, aşkı
Umutla yanaşıyor.
Bari sen bu defa unutma kendini...

27 Nisan 1999
Salı, 01:30