Yusuf, Kardeşleri ve Kuyu

Babası seviyordu Yusuf’u
Kardeşlerinden çok, en çok…
Babam yok benim.
Yüzyıl olmuş öleli

Kardeşleri sevmiyordu Yusuf’u
Kardeşlerim slogan atıyor benim için
Şarkılar söylüyor, şiirler okuyorlar
Sevmiyorlar ama
Yusuf’un kardeşlerinin onu sevdiği kadar.
Kader…

Yusuf’un Bünyamini vardı.
Kardeşlerimden hiçbiri olmadı bana Bünyamin
Yıllardır öldüm, yandım, sürüldüm.
Ayrı durdular.

Oyunlarına almadılar Yusuf’u kardeşleri,
aralarında istemediler.
Ablukada kaldım yıllarca.
Kardeşlerim birbirlerine yakındılar, hepsi bir diğerine...
Ben uzak hepsine
Her yanım tuzak,
Onlar bana uzak…

Yusuf’u kurt yedi dediler, kuyuya attı kardeşleri…
Akdeniz’in kıyısına attılar beni kardeşlerim.
Terk ettiler kurtların insafına...

Duyulmadı Yusuf’un sesi kuyunun dibinden,
Ne babası bildi, ne umursadı kardeşleri…
Kardeşlerim izledi yandığımı, öldüğümü, aç kaldığımı gün gün…
Canlı…
Kardeşlerim?

Yusuf’u yabancı kervanlar aldı
Köle ettiler.
Kardeşlerim kervanlara güveniyor.
Alsın götürsün istiyorlar beni uzaklara…
Artık öleyim istiyorlar.
Kurtulsunlar mesuliyetten.

Sadece Allah bize vekil diyoruz.
Sabrediyoruz.
Biliyoruz
Firavun’un sarayında Musa’yı
Mısır’da Yusuf’u
Koruyan,
Aziz eden,
Bizi yalnız bırakmaz.

Yusuf’um ben.
On dört asır sonra son peygamberden…
Yakub’um yok, babam yok.
Kardeşlerim zillet içinde,
Etrafım dünyanın her köşesinden kurtlarla sarılı.
Sadece Allah’ın rahmetini,
Bekliyorum.
Ölüyorum.