Yürüyor zaman Şiiri - Nazım Ercan

Yürüyor...!
Zaman ellerimde, mantığım parmak uçlarımda, ayaklarımsa gövdeme ters. Ayaklarım dönüyor,kararan gözlerim ıslak saçlarımı izlerken, suskun dilimse yeniden konuşmayı öğrenmeye çabalıyor. Alaca lacivert bir yürek benimkisi tüm tonlarıyla mavinin dans ediyor, parmak uçlarım beynime hükmederken, devrik olmayan cümleler kurmaya çabalıyorum bu kez de tepetaklak bir kekeleme çullanıyor üzerime. Acıyor yapma. Sustur gözlerini diyor yürek. Ama nafile sabah’ım ben, gece belki de kor karanlık, alaca lacivert asla gündüz değil ama. Bıçak sırtı bir yaşamak hep söz konusu olan. Çullanmışlar yüreğe, parçalanmış, peşmürde ve pişman dönüyor kaburgaların arasına.! Sığınağına.

Zaman...!
Hep gözlerimde ama takipsiz bir imleçten başka ne ki Yelkovan ve Akrep. Takipsiz ama nereye gideceği belli hep. Ve kavga göbek adım benim. Çabası yetmiyor depresyonların en gizlisini saklamaya, belki de! Belki de... en apaçık olanını saklıyor kamufle edip gizlilikle. Masal belki de yaşamak, kötü kalpli. Bazen de melek oluyorum ama ortası yok gene. Sabahları kovalarken gecenin kucağına düşüyorum hep.

Gece...!
Kor karanlık bir suskuntunun içinde. Gözlerimde al beni götür, yüreğini yaşat bana, seni yaşat diyen ben kendi kendine. Dünyaya düştüğü an bilir bir bebek ağlamayı. Ağlamalıyım, ağlamak istiyorum,ben olmak istiyorum bana karşı. Savunmasız, biçare bir yürek benimkisi kekeme bir ritm vurarak atan. Oysa en sevdiğimdi benim gece yürüdükçe masallaşırdı karanlıktan sıyrılabildiğinde ay dede göğsümün bir yerlerinde.
Bende mi geceyim? Yoksa, ağlayamayacak kadar insanlığını yitirmiş gecenin çocuğu muyum yoksa? Ne anlar ki aydınlığı bilmeyen bir yürek gündüzün tadından. Belki de hiç yaşamamışımdır ben.

Bekliyor...!
Yılıştım artık her şeye. Korkuyorum.! Sorularım var daha yazılmamış cevaplara, hadi yazın artık. Bir yaşamak ki benimkisi; aynı anda birkaç gezegenin yörüngesine sıkışmış bir yıldızcık gibiyim. Bağırıyorum, gürültü çok, cevap yok. Yaşamalı mıyım¿

Kuytuda...|
Tiksinilmeyi bekliyorum artık ben. Cesedim çünkü, cesedimsi bir canlı yada. Toprakta mı olmalıyım, kendisimi yoksa toprağın, kim bilir? O kuytuda ben miyim onu bekleyen? Yoksa yoksa gecenin koluna taktığı o dilber mi beni sevdiğini söyleyen? Kaçmalıyım...! Kaçmalıyım belki de.

Kaçıyorum...!
Beraber olmak istiyorum seninle. Sevişemez ki bir ceset derdi bana, yoktur yürekleri çünkü. Kor karanlık, alaca lacivert bir yürek bile olsa, kekeler bir ritmde bile çarpsa bir yürek olmalı derdi. Kim bilir! Belki de o haklıdır? Bak gene başladı. Acıyor. Ne hissederdim rüzgarda savrulmayı becerebilen bir toz zerresi olsaydım eğer. Belki de bendim o dört elle sarılmış yüreğine.