Yürürken Şiiri - Bura Dohsun

İyi bir hava.
Yürünür bu havada.
Kadıköy'den Fenerbahçe'ye kadar.
Ne vapura binerim
Ne dolmuşa.
Ayakkabılarım yeni sayılmaz
Ama adımlarım sağlam.

Moda'dan geçerken
Bir balkona takılıyor gözüm.
Senin balkonun değil, biliyorum.
Ama sen de böyle bakardın,
Elinde sigara,
Sanki bütün İstanbul
O küçücük balkondan ibaret.
Sırtında o yeşil palto vardı,
Kaşmir değil,
Ama dokununca yakardı.
Şimdi kim bilir hangi omuzu yakıyor
O ucuz palto.

Yoğurtçu Parkı'nın oradan
Kurbağalıdere'nin kokusu.
Pek hoş değil.
Ama sen severdin bu kokuyu,
"Hayat kokuyor," derdin,
"Gerçek."
Seninle her şey gerçekti zaten,
Kavgalarımız bile.
Bankta oturmuş iki genç görüyorum,
Elleri kenetli.
Biz de böyle oturduk mu hiç?
Hatırlamıyorum.
Biz daha çok ayaktaydık,
Ya kaçarken bir şeylerden
Ya kovalarken.

Kalamış'a geldim.
Yelkenliler, motorlar...
Ne çok para yüzüyor şu denizde.
Aklıma Ayten geliyor.
Ne de güzel gülerdi
Hele başkasının parasıyla.
"Bir gün bizim de olur," demişti bir keresinde,
Benim değil, bizim.
O "biz" kelimesi ne kadar pahalıymış meğer,
Bir yelkenli fiyatına.

Deniz feneri göründü.
Yolun sonu.
Fenerbahçe Parkı'nın sessizliği.
Martılar bağırıyor.
Vapur düdükleri.
Bir de benim içimdeki bu sükût.
Ne Ayten, ne sen, ne öteki.
Hepsi birer anı şimdi,
Cebimdeki anahtar gibi,
Bazen lüzumsuz, bazen ağır.
Ama işte kapıyı açıyor bir şekilde.
Hangi kapıyı,
Onu ben de bilmiyorum.
Rüzgâr serinledi.
Eve dönmeli.
Yarın yine iş var.