Yürekteki Morluklar…

Biz Devrimi yüreklerimize gömdük.
Yüreklerimizide,hücrelerine Tutsakhanelerin.
Tırnaklarımızı duvarlarına Çetele tutarken,
Gözlerimizi tavanına gölgeleri izlerken.
Demir kapılarının ardında onca acı çekerken,
Tutsak olan sadece bedenlerimizdi.
Olabildiğince özgürdü düşüncelerimiz,
Bindikmi atlara giderdik hepimiz,
Sonsuz düzlüklerine ovalarına bozkırın,
Bazen bir çeşme başında durur,
Bazen bir çınarın gölgesinde oturur,
Bazen sevdiklerimizin yanına uğrar,
Bir çırpıda aşılıverirdi koskoca Dağlar.
Hayallerimizde Özgürken olabildiğince,
Bedenlerimizde her türlü işkence,
Her tür acının izini taşırdık.
Voltalarımızda özlem ve hasreti adımlardık.
Şimdi bizi ayırsa da demir parmaklıklar,
Kırsa da ümidimizi zorluklar,
Bunlar koymuyor da bize,
Zorumuza giden.
Bizi biz yapan değerleri satanlar,
Vede ikiyüzlü insanlar.
O yüzden hiç eksilmez,
Yürekteki morluklar…