Yüreğim Yangın Yeri

Kalbimde bir dağ ateşi, yüreğim yangın yeri,
Hangi kopuk bir ezginin çığlığıdır senin gözlerin…
Gecenin en kör noktasında çarpar yüzüme yalnızlığın,
Titreyen bir mendil gibi sarkar kaderimin ucundan adın.
Nefesimden düşer bir kuş, kanadı kırık bir veda gibi,
Sanki göğsümde susan değil, sessizliğin kendisi ağlar şimdi.

Bir ağıt dolanır kanımdan içeri, tenimi üşüten bir rüzgâr,
Sen gidince güneş bile gölgesine yaslanıp ağlar.
İçimde bir çoban kavalı ötüyor, ahengi paramparça,
Her notasına senden kalan bir yara, bir sızı, bir kurşun saplanmış sanki.
Dünya büyük değil artık, senin yokluğun kadar hiç değil…
Adımlarım toprağı incitiyor, ben yürüdükçe mezar büyüyor içimde.
Ölüm bile senden habersiz değil, gizlice dolaşır omzumda,
Senin sustuğun her akşam, benim ömrümden bir gün daha eksilir.

Ay kararıyor bazen, çünkü senin yerine ben yanıyorum,
Gölgeme bile güvenmiyorum, o bile senin ardından eğiliyor.
Rüzgârın dilinde bir çığlık var: “Dönmeyecek…” der gibi,
Ben ise duymamış gibi yapıp, her gece seni yeniden çağırıyorum.

Aşkın küle döndüğü yerde avuçlarım titrer,
Külleri savurdukça yüzüne dönüyor, gözlerime batıyor hatıralar.
Bir çoban yıldızı kayar üstümüzden, sen varsın sanırım,
Koşup tutmak isterim, avuçlarımda senin nefesin olsun diye.
Ama yıldız bile düşerken senden sıcak değil,
Ben her karanlıkta seni, öldürülmüş bir masal gibi anıyorum.

Bir ezgi akar vadilerden, beni senin yanına götürmek ister,
Karanlık bir yol, taşları kanayan bir akşam gibi çöker üzerime.
Göğsümde bir tabut taşıyorum sanki, içinde senin gülüşün,
Uğultulu bir sessizlik kaplar dünyayı adını andığımda.
Kendimi değil, seni özlediğim için ölürüm belki bir gün,
Aşkın en ağır hükmünü giydirir gece, ben yine sana dönerim.

Gözlerin uzak bir ağıtın son perdesi gibi kapanır düşlerimde,
Sana yazdığım her mısrada biraz daha eririm sessizce.
Kalbimin en dip kuyusunda yatan bir çocuktur sevdam,
Ellerin değmeyince büyüyemeyen, yaramı saramayan bir çocuk.
Bil ki, senin yokluğunda bile sevmekten vazgeçmedim,
Bu şiir, adını taşırken bile ağlayan bir ömrün kanlı son nefesidir.

KENAN GÜÇ