Yurdanur Şiiri - Cengiz Şahin 3

Tekirdağ’ın öz kızı, Vilayetin de beyni,
Gözlere baktığında, ta kalpleri okurdu.
Makam ile avamın, hadimü’l mabeyin-i,
Bir Nakkaş edasıyla, her dem mekik dokurdu.

Yorulmak yılmak ne ki, halel gelmez şanına,
En zorlu şerait de tak etmedi canına,
Lisanı hali ile yakıştı makamına,
O makamda bihakkın layıkıyla oturdu.

Ne mesai bilirdi, nede zaman mefhumu,
Aklına gelir miydi, dinlenmek mi? uyku mu?
Onun için bir öğün, bir bardak çay mı? su mu?
Ağyarla hemhal olur, kendini unuturdu.

Bazen engin tevazu, bazen mağrur başı dik,
Kimine sert bir kaya, kimine pek te müşfik,
Bunlar ne mübalağa, ne zerre miskal eksik,
Her haliyle sevildi, gönüllere taht kurdu.

Bu bir hitam değildir, yeni makama terfi,
Artık O bir öğretmen, öğretecek ilk harfi,
O bir kültür, bir akil, hem medeni hem örfi,
Anneanne olunca, akan tüm sular durdu.

Bizlere ışık oldu yüreğinin paklığı,
Gönüllerde olanın, olmaz ki uzaklığı,
O’ndan geriye kalan, bir abla sıcaklığı,
O herkesin bir şeyi, işte O! Yurdanur’du.