Yoruldum Artık Şiiri - Hamit Atay

Yoruldum Artık

Yoruldum artık...
Bir zamanlar sığındığım tek liman vardı,
Ne şehir, ne insan, ne mevsim…
Yalnızca şarkılar, yalnızca şiirler.
Kalbim onların koynunda dinlenirdi,
Ruhum onların dizinde uyurdu.
Orada, sadece orada huzur bulurdum.
Ama onu da çok gördüler bana…
Yoruldum artık…
Dost dediklerim,
Karanlığın içinden çıkmış gölgeler gibi
Birer birer düştü kalbimin eşiğinden.
Sözleri tatlıydı,
Ama gözleri bıçaktı.
Omzuma dokunurken dualar fısıldadılar,
Sırtımdan hançeri sessizce sapladılar.
Yoruldum…
Her kelimeyle kendimi yeniden kurarken
Her cümlede biraz daha yok oldum.
Anlattım,
Dinlemediler.
Açıldım,
Kapatıldım.
Kendimi ifade etmek,
Sanki bir suçtu bu dünyada…
Sanki duygularım,
Bir başkasının tahammül sınırına emanetti.
Artık susmak istiyorum.
Ama suskunluk da bir çığlığa dönüşüyor içimde.
Geceleri bile susturamıyor beni,
Yastıklar, gözyaşlarımı tanıyor adımla.
Ve ben yine de
Yazmaya mecburum.
Çünkü sustukça ben olmaktan çıkıyorum.
Ey hayat,
Ben bir çınar gibi kök salmak isterken
Her rüzgar bir dalımı kırdı.
Ben gökyüzünü izlemek isterken
Yeryüzünün yükü çöküverdi omzuma.
Yoruldum…
Ama bitmedim.
Kırıldım…
Ama dağılmadım.
Yalnızım…
Ama şiirlerim var hâlâ yanımda.
Ve sen ey okuyucu…
Beni duyuyorsan,
Bil ki
Bu satırlar sadece bana değil,
Bize ait.
Şiir Hamit Atay Kalbinizin Sesi
14.08 14.05.2025