Yoruldum Şiiri - Mustafa Yılmaz Boz

Ben mezarda bekleyen, uzun ince bir taşım,
Bir türlü bulamadı, kıblesini şu başım,
Bitmedi denizlerden, sahillere varışım,
Dalga gibi geriye, çekilmekten yoruldum.

Yolum düşmüş yolsuza, zalime yar olmuşum,
Göç eyleyip uçarken, zevkine vurulmuşum ,
Bir gri bulut iken, üşüyüp kar olmuşum,
Semanın ellerinden, dökülmeden yoruldum.

Yetişin sevdiklerim, duymadan bu bas sesi,
Siyahta belli olur, beyazların lekesi,
Kopar mı hiç demeyin, ipeğin örekesi,
Eski bir kazak gibi, sökülmekten yoruldum.

Gözlerinin içinde, gözyaşımı biledim,
Her elimi açışta, kavuşmayı diledim,
Tuzaklıymış bu yollar, yürürken sendeledim,
Çatlamış topuğuma, takılmaktan yoruldum.

Aşkından deva buldum, zor olmadı yaşamak,
Bir lahza düşünmeden, sevdasını taşımak,
Her güzele yol oldum, her gülene basamak,
Demir merdiven gibi, çıkılmaktan yoruldum.

Şaşırma bu şiirde, seni sana okursam,
İlmek ilmek saçlarını, yüreğime dokursam,
Bırakma ellerimi, gülmeyi başarırsam,
Hep aynı yöne doğru, yıkılmaktan yoruldum.

Bir Uzun deli kanlı, bende aşkın tanımı,
Siyah gözlü bir kadın, sızlatır sol yanımı,
En fazi düşler bile, yitirdi anlamını,
Hiçliğin ortasında, dikilmekten yoruldum.