Yoruldum Şiiri - Azrail Kartal

YORULDUM SENİ ARAMAKTAN

Her gece gözyaşlarımla
Yastığımı ıslatmaktan yoruldum.
Uykular bana küs,
Rüyalar bile seni saklıyor benden.

Yağmur yağdığında koşup ağlamaktan yoruldum,
Gökyüzüyle yarışmaktan,
Bulutların bile benden fazla ağlamasına dayanamamaktan.
Her damlada adını işitiyorum,
Her ıslak kaldırımla sana yaklaşıyorum sanıyorum.

Sokak sokak seni aramaktan yoruldum.
Her köşe başında bir hayalin,
Her gölgenin ardında bir iz bıraktın.
Bir gülüşün dolaşıyor hâlâ şehirde,
Bir vedan asılı kalmış bütün duvarlarda.

Biliyorum, yorulmak sevgiden değil,
Sensizliğin taş gibi ağırlığından.
Biliyorum, bu kalp kırılmaktan değil,
Sana ulaşamamanın çaresizliğinden sızlıyor.

Bir adın var içimde yankılanan,
Bir bakışın var gözlerimi kör eden.
Özlemin,
Kalbimde dağlar devirmiş bir nehir gibi akıyor.

Her gece kendi kendime söz veriyorum:
“Bu son, artık arama…”
Ama sabah olduğunda,
Yine adımlarım seni soruyor caddelere,
Yine gözlerim kalabalıkların içinde senin yüzünü seçmeye çalışıyor.

Ben seni sevmekten hiç yorulmadım,
Yorulduğum tek şey;
Sensizliğin taş duvarları,
Ve kavuşmamanın dikenli yolları.

Ne olurdu bir gece,
Benim gözyaşlarımı silen sen olsaydın?
Ne olurdu bir sabah,
Yorgun uyanan yüreğime sen uyansaydın?

Ben yine de vazgeçemem,
Yine de unutamam…
Çünkü ben seni aramaktan yorulsam da,
Sevmekten asla yorulmayacağım

Söz : Azrail