Yoruldum Şiiri - Ömer Aslan

Yoruldum
Gücüm tükendi
Feri söndü gözlerimin
Belli ki yoksun artık
Belli ki bir daha olmayacaksın
Tek başıma kaldım bu hikayede
Yorgunluğu umursayacak adam değilim bilirsin
Ne çare ki sarsılan bir inanç, tükenen bir ümitle kalakaldım
"Hani ümidini kesmeyecektin" dediğini duyar gibiyim
Ümidi en derin uçurumlarda kaybetmiştim hatırlarsan
Sana olan aşkım zirvedeyken üstelik

Kendini yalnızlığa mahkum ettin, beni yokluğuna.
Fırat kenarında susuz bırakıp
Kerbela susuzluğu yaşattın bana.

Derdimi dağlara dökseydim eğer
Duyarsız kalamaz bir ses verirdi
Taştan ses geliyor, senden gelmiyor
Her şiirim, her çığlığım, her sözüm
Dipsiz kuyulara atılan taş oluyor her seferinde

Neredeyse ölüme çare bulacaklar
Ama sensizliğe çare yok
Bu nasıl bir yirmibirinci yüzyıl
Bu nasıl bir bilgi çağı ki;
Atomu bilmem kaç milyon parçaya bölüyorlar da
Sensiz yaşayabilmenin formülü ortada yok

Çare sende, çare sensin elbette
Fakat buna seni inandırmanın bir yolu yok
Varsa da ben bulamadım
Aşkın iki kişilik olduğu defalarca söylendiği halde
Tek başıma kaldım bu hikayede
Belli ki bir daha olmayacaksın
Belli ki yoksun artık
Feri söndü gözlerimin
Gücüm tükendi
Yoruldum