Yormak istemiyorum Şiiri - Murat Ülkü

Yormak istemiyorum artık kimseyi, zira yorgunum,
Sussun içimde fısıltıyla o eski iz.
Aynada soluk bir çehre, bir de dipsiz
Bir sessizlik ki, tarifi yok, sırdaşım.
​
​Kelimeler yan yana gelesim yok, anlatmak için.
Her harfte bir ağırlık, her hecede bir çile.
Eskimiş dildeki her ses, her bir hece
Sanki bin yılın tozunu taşıyor, kirli ve yorgun.
​
​Yeni bir alfabe arıyorum, konuşabilmek için.
Bir nefes, bir esinti, hiç bilinmemiş bir işaret.
Gözden düşmüş seslerin ötesinde bir hikâye,
Bir sükût ki, binlerce mana saklı içinde.
​
​Hiç söylenmemiş sözler duymaya,
Yeniden cümleler kurmaya ihtiyacım var.
Yoksa bu yorgun ruh, kalır yitik bir limanda,
Yetmiyor bildiklerim, yetmiyor eski lisan.
​
​Dönüşsün bu yorgunluk taze bir susmaya.
Anlatmak değil, dinlemek olsun yeni eylem.
O yeni dilde, huzur olsun tek kelam.
Hafifler bu yürek biraz, belki o zaman.
​
​O yeni alfabe, dilsizlerin fısıltısı olsun.
Ne bir emir, ne bir rica, sesi sadece varoluşun,
Her harfi, toprağın altında uyuyan bir tohum gibi.
Uyanışı bekleyen, bir nefes sessiz ve deruni..
​
​Konuşmak, artık bir dert değil, bir ihtiyaç değil.
Her an suskunlukta büyüyen, kendine yeten bir çiçek.
Ruhumun yorgunluğundan arta kalan sükûnetin eşiğinde,
Ne bir gölge arayışı, ne de ışığa özlem var.
​
​Duymak istediğim sözler, boşluğun yankıları.
Gökyüzünün derinliğinden inen, tarifsiz bir huzur.
Orada, o hiçlikte, ne bir başlangıç ne de son.
Sadece dinlenmiş bir kalp ve arınmış bir zihin...
​
​Bırakıyorum artık tüm o eskimiş yükleri.
Kelimelerin ağırlığı, cümlelerin baskısı dinsin.
Yeni bir evren ki, sadece bakışlarla anlaşılsın.
O bilinmeyen lisan, sadece benimle konuşsun.
​
​Çünkü en büyük yorgunluk, hep anlatma çabasıymış.
Anlaşılma kaygısıymış, o bitmeyen uğraş.
Şimdi biliyorum, en derin dinlenme anı,
Kendine dönüp, sessizliğin kucağında kalmakmış.