Yorgunum! Şiiri - Mustafa Cilasun

Ses etmeyin ne olur yorgunum!
Heyecanım bitap, yürekten solgunum!
Ses etmem, söz etmem, gölge dahi etmem!
Çatmayın bana, takatsiz, bir yolcuyum…

Kimseye, hiçbir şeye, dahi gölgeye!
Bilinmeyenleri güfteleyen geceye!
Sessizliğimde anlam bulan, heceye!
Siz aldırmayın, hiçliğimdeki mezeye!

Mekân aramam, mey bulamam!
Sinende ki aşkı, kimseye soramam!
Aşk mı, sevdamı, meczuplaşamam!
Kalbim mi, beni sürükleyen anlamam!

Divana durdum, orda kayboldum!
Densizliğimi görünce kahroldum!
Bildiğim, enaniyetimle kavruldum!
Haşyet bile kesmedi, mahvoldum!

Yürek hayvanda da var, kan pompalar!
Kalp öylemi! Sadece yaratanı arar!
Kâinatın sahibi ancak orda yer alır!
Vakıf olmayan, hazzı, aşkı karıştırır!

Ne olur seslenmeyin, bir ahenk arıyorum!
Arzı mekânda bulunca, kayboluyorum!
Bedenim manasız, ahvalim hesapsız!
Bu hayata, manasız bakmak bile, anlamsız!

Anlamadan, bir hayatı yaşadım!
Oysaki zevk aldın, anladığımı sandım!
Meşkten habersiz, yaşanan bir zevk!
Betbah ve bühtanlığı yaşamaktır!

Olacak ve olmuşlarda, mana bulmayanlar!
Kuvvetin, gerçek sahibini bilmeyenler!
Rahmetin, membaını kestiremeyenler!
Mey içse, âşık olsa, kendini avutsa, ne yazar!