Yorgunum Şiiri - Mahmut Yorğundağ

Daha yolun başıysa burası,
niye bu kadar yorgunum ben?
Sanki omzumda on yıl değil,
onca susmuş gecenin yükü var.

Biraz sessizlik istedim,
ama içim susmadı.
Zihnim — bir kaza yeri gibi —
neye çarptıysa, hep aynı noktadan kanıyor.

Aynaya her sabah başka biri bakıyor
Bir gün çocuk, bir gün hiç tanımadığım biri
Soruyorum kendime:
Ben ne zaman bu kadar yabancılaştım “ben”e?

Rahatlık değil mesele,
belki de huzur bize ağır geliyor.
Çünkü biz hep diken üstünde büyüdük,
mutluluk fazlaydı, biz eksiktik.

Ve şimdi bu satırları yazarken
elimi tutan kim bilmiyorum
Ben miyim hâlâ bu kelimelerin sahibi
Yoksa sadece bir yansımadan mı ibaretim?