Yorgunum Şiiri - Sedat Yaşar 2

Yorgunum

Sesim var — duyan yok,
Bir adım atarım, yeryüzü kayar altımdan.
Yazıyorum ama yokum,
Kalabalık, bir yansıma kadar uzakta.

Gönlümde kimsecikler yok artık;
Kimi sustu, kimi özgür kaldı,
Ama kimse duymadı içimdeki yangını.
Bir yol var uzaklarda,
Bir ışık — solgun, titrek…
Ve dalında kuruyan bir çiçek,
Fark edilmeden düşer toprağa.

Zaman, suskun bir nehir gibi akar,
Her adımda ışığım silinir,
Parıltım var belki, ama ruhum eksik.
Yolcu ile hancı,
Bir masalın içinde yer değiştirir usulca.

Ne yük kaldı omzumda,
Ne deve, ne kervan…
Bir saltanat olsa da içimde,
Dibi delik bir kuyudan akar gider.
Helali yok;
Ve ben o kuyunun içinde yavaşça kaybolurum.

Dün geçti,
Bugün yorgun,
Yarın — kaybolmuş, tutanı yok.

Bir an gelir,
Yalnızlık sızar her hücreye.
Bir ömür geçer,
Hiç kimseye değmeden.

Taş erir, toprak çürür,
Bir bitki doğar yine de — inatla.
Zaman silinir avuçlardan,
Tasa kalmaz geriye.

Bakarsan bile tanımazsın beni;
Gülsen, bir çiçek kırılır içimde.
Ağlasan, zaman bükülür,
Ve dalını saran öfkem bile yorgun artık…