Yorgunum Şiiri - Menal Dakni

Mevsimlerden sözde ilkbahardayız
Fakat gönlümün her tarafı güzle kaplı
Hüzün her gün kapımda bekleyen davetsiz misafir
Günün ilk ışıklarına sensizlikle uyanmak işkence gibi
Rutinim olan yollarda senle karşılaşmanın aciz hissettiren umudu
Her adım atışımda senden kilometrelerce uzaklaşıyor gibi hissediyorum
Kalabalığa atıyorum kendimi ama beni çeken bataklığın girdabındayım
Oturduğum yerden kapıya bakıyorum gelecekmişsin de sanki…
Oysa rüyamda gördüğümde çocuklar gibi seviniyordum
Bu kadar önemsiz ve anlamsız hissettirmene neden izin verdim ki!
Elimde haberinin bile olmadığı bir fotoğraf var ve sıradan bir iki mesaj
Senin için önemi olmayan sohbetler ve geçen o kısa zaman…
Bir bilsen bendeki yerinin ne denli devasalaştığını
Sarf ettiğin her cümlenin okuduğum en güzel şiirden bile daha güzel geldiğini
Üstümde derin bir sarhoşluğun kaldı
Senden geriye kalanlarla avutmaya çalışıyorum gönlümü
Biz diye kurduğum hayallere tutunurken
Beynimi bizim varoşumuza inandırmaya çalışmaktan yoruldum
Aynı evrelerden geçerken içime dolan küllerden yoruldum
Sende virane olmuş kendimi bulmaya çalışırken
İzlediğim şey kayboluşum…