Yorgunum Şiiri - Nejat Karagöz

Böyle demiş şair: “Yorgunum dostlar! …”
Yüreğim yorgun,
Bedenim yorgun…
İnce bir sızı kaplıyor her akşam,
Sinsice burkuyor yüreğimi.
Ve her uyanışımda sabaha karşı, aynı sızı…
Her şey hatıranla dopdoluyken,
Daha duvarlarında evimizin
El izlerin duruyor gibi.
Kokun çıkmamış sanki daha
Giysilerinden…
Ben;
Bir uçuruma düşüyor gibi,biteviye
Tarifsiz bir korku ve ürperti duyar ya insan
İşte öyleyim yıllardır.
Yüreğim yerinden çıkmış, sanki
Kan yürümüyor damarlarımdan.
Biliyor musun? Sen gideli böyleyim.
Seni alıp giden her On Ağustosta
Yeni bir şarkı dolanır dilime
Ama hep sana dair,seni söyler bana.
Ya sen, hâlâ öyle misin?
Son gördüğümde hani
Ağzından sızan birkaç damla taze kan
Yeni dalınmış bir uyku hali.
Sakin ve dingin…
Ya da ilk rüyamda gördüğüm gibi
Üzgün ve mahcup.
Gözümden bir türlü gitmiyor o resmin.
Yüreğim yanıyor
Yoruluyorum.
Tükeniyorum.
Ben, gerçekten yorgunum dostlar.
İnanın,yorgunum…