Yorgun Yıllarım 1 Şiiri - Hamit Atay

Yorgun Yıllarım
Yıllar geçti, ben aynı ben miyim?
Gözlerimde solgun bir hüzün var,
Gökyüzü hâlâ aynı mı, bilmem,
Ama içimde bitmeyen bir sonbahar.

Ne umutlar ektim bahçelerime,
Kimileri filizlendi, kimileri soldu,
Kimi dostlar selam bırakıp geçti,
Kimi yollar yüreğimi yordu.

Ayak izlerim kayboldu yollarda,
Rüzgâr aldı götürdü gençliğimi,
Aynalara her baktığımda,
Tanıyamadım kendi silüetimi.

Yorgun yıllarım dökülür avuçlarımdan,
Bir kum saati gibi sessizce akar,
Her düşen tanede kaybolan zaman,
Gecenin koynunda yankılanarak yanar.

Ne gökyüzü eski maviliğinde,
Ne toprak aynı kokuda,
Bildiğim ne varsa eksilmiş gibi,
Kaybolmuş yılların solgun duruşunda.

Bir sabah güneş doğar mı yeniden,
Eski sıcaklığıyla sarar mı beni?
Bilmem, belki de beklememeli,
Çünkü en çok zaman vurdu kalbimi.

Şimdi sessizim, derin bir nehir gibi,
Geçmişin kıyısında süzülüyorum,
Yorgun yıllarım, bana sorarsan,
Ben hâlâ çocuk gibi düşlüyorum.
Hamit Atay