Yorgun Şair Şiiri - Fatih Kaya 6

Yorgun bir şairim gecelerle dost
Kalemim kan ağlar dizelerim yastan post
Gözlerim uykusuz ruhum darmadağın
Her kelimede sen her hecede bir yangın

Bir mektup gibi yırtılmış kalbim
Kimseye gönderilmemiş sahipsiz bir ilkim
Yazdıklarım çığlık sustuklarım mezar
Bir şiirde kayboldum ne arayan var ne soran

Yalnızlık diz çöker her gece yanıma
Bir fincan kahve değil dert alırım tadıma
Kalbimle savaştım kalbimle barışamadım
Aşkı anlatan şairdim ama aşka karışamadım

Bir zamanlar sevda yazardım güle
Şimdi gözyaşlarım düşer her harf her cümle
Gel demeye korkan dilim gitme diye yanar
Ben kalbimi gömdüm, seninle beraber yanar

Aynalarda görmem kendimi artık
Bir yüzüm var silik bir de geçmişe yargıç
Her gece bir mezar kazıyorum içime
Yatıyor içimde çocuk halim bakıp da kimse bilemez ne çile

Bir dost omzu bekledim, anlatamadım halimi,
Dertle konuşmayı öğrendim sustum her zalimi
Bir sevgili değil artık şiirimde beklenen
Yalnızlığıma sarıldım o bile benden giden

Sırtımda bin yılın yorgunluğu
Her adımımda eski bir duygunun son buluşu
Ve ben bir sokağın köşesinde unutulmuş
Şiirlere sığınan ama kimsenin okumadığı bir yorgun şair olmuşum

Mektup
Yorgun bir şairin içini döktüğü bir mektup

Sevgili dost Bu satırları okuyan kim olursa bil ki bu kalem çok şey yaşadı. Gecelerden, hayal kırıklıklarından ve sustuklarımın ağırlığından doğdu bu şiir Aşkı yaşayamadan yazan bir yürek ne kadar tam olabilir ki Hep eksik kaldım Hep yarım
Birilerini güldüren dizelerim oldu belki ama ben ağlarken yazdım çoğunu Kalbim kanarken gülümsedim dışarıdan Sadece şiire sığındım çünkü başka kimse dinlemedi

Eğer bir gün bir yerde benim gibi bir şairle karşılaşırsan,gözlerine dikkatlice bak Çünkü orada, hiçbir kitapta bulamayacağın kadar gerçek bir acı saklıdır

Ben sustum
Söz şimdi senin
Ama unutma her yorgun şairin ardında sessiz bir çığlık yatar

Yorgun bir kalpten
Sessiz bir şiire