Yorgun Parmaklar Şiiri - Cemal Engin Kılıç

Bugun daha bir anlamlidir artik
tek basina ayakta kalabilmek
Burjuva borazanlari cinlarken kulaklarinda
hala gorebilmek buzul mavisini
bazi meydanlarda olebilmek onemli.

Senin acini tam yuregimde duydum ben.
Panayir yerinde kaybolmus, aglamakli
kirmizi pabuclu bir kucuk kizdin
onca patirtinin, insanin arasinda
sadece ben gorebilirdim zaten seni.

Guzun acan kehribar sarisiydi rengin
ve ellerin inanilmaz kucuk, beyazdi.
Sesin gecenin serinliginde suzulen samanyolu
ve ne oykuler yasamis, yazmistin.

Serebilmek onemliydi bir tokatta yere
kutsallik adina ne maskaraliklara burunmus
kusatilmis tarihin tum asklarini.
Sentetik makyaji yagan yagmurla
topragimiza akan o kehribar sarisini
ve durmadan kanayan bir yeryuzunde
yesil vadi dusleri kuran insanligi.

Sende ve bende; yani,
tum iyilerde ve kotulerde vuku bulan
ask kudreti aslinda
anlik bir patavatsizlik halidir diyorum.
Bu yuzden birbirimize gostermekten korktugumuz
ama gostermeden de edemedigimiz yaralarimiz.
Vicik vicik bir sevginin
tam alnimizin ortasinda patladigi
o vahsi ok...

Yeni yeni kutsallar yaratmadan
yasayamayiz diye korktugumuz
bir anda, birbirimizi cocukca
tanrisallastirmalarimiz.
Yine de yetmiyor o korkunc
yaralara merhem olmaya.

Ruyalarimda beni kovalayan
o buyuk mavi kurt artik oldu.
Kar yiginlarinin arasinda
verdigi son nefesi
ve yesil gozlerinde artik saydamlasan
bir tarihin bogulusunu
ben gordum...

O yuzden bazi geceler
acemice kanat cirpislarim
ve sesimi duysun diye
o buyuk mavi kurt
aydaki kirmizi pabuclu
kiza seslenislerim.

Bunlari sana anlatiyorum ya
aklim cikiyor aslinda
apansiz yagan karin
gurultusu hala kulaklarimda
ve durmadan aylari sayiyorum
yorgun parmaklarimla.