Yorgun Ömrümün Defteri

Yorgun düştü yollarım, taşına basmaktan,
Ayaklarım çatladı, geceyi aşmaktan.
Bir hasret düğümlendi, boğazımda sustu,
Geçmişim konuşur hâlâ, anılar fısıldayarak.

Bir ömür yük taşıdım, omzumda yıllarca,
Her hatıra bir hançer, saplandı defalarca.
Sevdim, ama sevdam yarım kaldı hep,
Umutlarım yıkıldı, gözlerimde damlalar.

Gece, dostum oldu sessizliğin içinde,
Yıldızlara anlattım kalbimdeki acıyı.
Bazen bir şarkı dokunur yarama,
Bazen unuturum, bazen de içinde kaybolurum…

Sevmek kolay değildi, yüreğim yaralıydı,
Her gülüş bir maskeydi, altında sancı vardı.
Bir gün elimden tuttular, “Kalk” dediler,
Ama dizlerim titrerdi, eskisi gibi değildim.

Geçmişin gölgesi uzar önümde hâlâ,
Bir yanım sus der, bir yanım ağla.
Belki de hayat bu; yarayı taşımak,
Ve sevdayı öğrenmek, acının bağrında.

Şimdi yorgun gözlerim ufka bakıyor,
Bir umut hâlâ içimde kıvılcım yakıyor.
Belki yeniden sevmek mümkün olur,
Ama kalbim temkinli… Hâlâ korkuyor.