Yorgun Kadın Şiiri - Selma Şanal

Belki yetmişlerinde belki fazlaydı yaşın
Yılların yorgunluğu yüzünde, ellerinde,
Solgun bakışlarına gizlediğin gözyaşın
Ve imkansız bir huzur vardı hayallerinde.

Yıllar hiç acımadı hızla akıp giderken
Yüzündeki çizgiler çok şey anlatıyordu,
Sevinçlerin azalıp, tahammülün biterken
Bazen öfkende tozu dumana katıyordu.

Kimse bilmezdi kalbin ne savaşlar kaybetti
Ne çok kayıplar verdin ömründe yorgun kadın,
Bazen direndin amma bazen canına yetti
Kaç ölümü kapının eşiğinde yakaladın.

Şimdi çok uzaklarda derin inzivadasın
Kazıyorsun ruhunu etinden, kemiğinden,
İyi gelmeyecekse beklediğin nadasın
Uyan bitsin bu kabus geçsin kendiliğinden.