Yorgun Fırtına Şiiri - Abdulkadir Çakmak

İçimde kopan fırtınaların uğultusunu duysan geceler boyu uyuyamazdın.
İşte bu yüzden,
İstersen kendini yorma.
Hatta neyin var diye de sorma.
Ben ikimizin yerine de yoruldum.
Artık sevecek, sevilecek gücüm bile kalmadı.

Derman kesilince dizden.
Günler yorulur, saatler tâkâtsız kalır.
Takvim yaprakları uçuşur bir zaman.
Gün döner, vakit kara gecelere kara sevdasını fısıldar.
Yılmışım hem bu zulmet gecelerden, hem de zulme mahkum gündüzlerden.

Bu vakitler amansız olur,
zamansız beni benden alır,
Usanmışlığım vardır saat tıkırtılarından
Ve bıkmışlığım vardır sizden
Ve yorgunluğum, kendi kendime etmişliğimdendir.

Ben gündüz yaşayıp gece yorulanlardan değilim.
Gün doğarken yorgun kalkan.
Batarken yılgın olanım.
Gün içinde yalnız kalan,
Güneşle çiçek açan,
Gün batımında solanım.

Hayat dur be biraz!.
Bedenim yorgun, umutsuz, umursamaz ve fersizim.
Ruhumda adım atacak hal kalmadı.
Ne yağan yağmurun sesi, ne rüzgara eşlik eden ormanın cıvıltıları.
Hiç birisi ama hiç birisi umurumda değil artık.
Ben yorgunum hemde çokkkk yorgun.

Gözlerim kekeme bakarken Dünya'ya
Ben lal olmuş hayatın sesini dinliyorum.
Âmâ olmuş dilim ile rahmet okurken bu rüyaya.
Susuzuluktan kurumuş dudaklarım,
Sevdadan çatlamış yüreğim.
Ellerimde kalan kırgın bir sevda ve yorgun bir ruh ile nefes almayı,
peşinden koşar adım yürümeyi özledim.
Ben aslında sadece yaşamayı özledim.
Şöyle yorulmadan, nefes nefese kalmadan gün doğumundan, gün batımına koşmayı özledim.

Göğsümde zamana isyan edercesine bir kalp ve hırıltılar ile dakikaları saate kavuşturan titreyen bacaklarım,
artık beni taşımıyor.
Bana sen öyle bakma.
Bana siz de öyle bakmayın.
Ben yorgun hislerim ve umutsuz duygularım ile
Kimseye muhtaç değilim.

Tek ihtiyacım olan
Yüce yaradanın Lütfü ve Nebiyyi Sultan Muhammet Mustafa'nın şefaatıdır.

Birde insanlardan uzak,
anamın yanında beni kabul edecek bir avuç toprak.
Bir avuç toprak olsun başka da birşey istemem.