Yorgun Bedenim Şiiri - Gülten Nazlı

Yorgun bedenimle sürüklendim sabaha,
Geceden kalan bir avuç sessizlikle.
Ne bir rüya tutundu elime,
Ne de uyanmak için bir sebep vardı içimde.

Omuzlarımda taş gibi zaman,
Gözlerimde sönmeye yüz tutmuş bir umut.
Her adım, bir hayal kırıklığının yankısı,
Her nefes, bir ömrün yorgun hatırası.

Konuşmadım kimseyle, sustum derin,
Dilimi değil, kalbimi ısırdı sessizlik.
Anlatacak çok şeyim vardı oysa,
Ama kelimeler bile terk etti beni gizlice.

Bir bardak çayın buğusunda bile
Kayboluyorum bazen, eksiliyorum.
Kimse anlamıyor kırık duruşumu,
Yorgun bedenim haykırsa da içten içe.

Belki de bu dünyaya ağır geldim,
Ya da dünya bana dar.
Ama hâlâ taşıyorum yükümü,
Çünkü vazgeçmek en çok bana benzerdi.