Gece…
Rüzgâr bulutları sürüklercesine esiyor.
Gençliğimi alır götürürcesine…
Anılar kalıyor geriye…
Nasıl bir yaraysa bu,
Kapanmıyor!
Kapanmıyor!
“Ne çok sevdik unutma
Yorgunum beni anla” diyor, eski bir 45’lik.
Yorgun hissediyorum.
Kendimi rüzgâra bırakıp, savrulup gitmek için bile yorgun…
O eski yaranın kabuğunu kaldırmak için bile yorgun…
Ağlamak için bile yorgun…
Olgunluk böyle bir şey olmalı.
O’nu özlemek değil bu.
Hani görsem de fena olmaz bir gün, bir yerde.
Ama artık biliyorum.
O’nu özlemek değil bu.
Artık değil.
Ama işte o deli divane duygular,
O yükselmeler,
O dibe vurmalar…
Ama hani görsem de fena olmaz bir gün, bir yerde…
Hiç değilse baksa bana, dünya gözüyle bir kere,
“Seni nasıl kaybettim?!” diyen gözlerle…
Kayıt Tarihi : 27.6.2025 01:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Henüz sonbahar değildir ama ilkbahar da geçmiştir artık. Kendini tanımaya daha yeni başlamaktır 30 lar.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!