Yorgun aşk Şiiri - Azrail Kartal

Yorgun Aşkın Ardından

Peki ben seni sevemedim,
belki de yüreğim yorulmuştu eski yaralardan.
Belki de yollar,
gölgelerle kaplanmıştı adımlarımda.
Kalbim, suskun bir şarkı gibi
yarım kalmış notaların içinde gizleniyordu.

Pekide sen,
bana sevmeyi öğretmedin.
Bir çocuğun ilk kez ışığa bakışı gibi
öğrenemedim senin gözlerinde parlayan sıcaklığı.
Ellerini tuttum,
ama ellerinde bana ait bir bahar bulamadım.
Sesini dinledim,
ama o ses yorgun bir kış gecesinin rüzgârı gibi
hep uzağı fısıldadı bana.

Sevgi, bazen
bir damla suyun taşta açtığı ince izdir.
Ama bizde o iz olmadı,
bizim taşımız çatladı,
suyumuz buhar oldu,
ve geriye yalnızca susuz bir gölge kaldı.

Kalbim, senden öğrenemedi sevmeyi.
Senin dudakların,
bir öğretmenin sabırlı sözcükleri olmadı.
Senin gözlerin,
bir annenin şefkatli kucağına benzemedi.
Belki de bu yüzden
sevmek bana uzak bir ülkenin dili gibi geldi.

Şimdi, yorgun bir aşkın ardında
küllere dokunuyorum.
Ne sıcak kalmış ne de büsbütün sönmüş.
Sadece gri, sadece yarım.

Ve soruyorum kendi kendime:
“Peki ben seni sevemedim,
yoksa sen mi bana sevmeyi öğretmedin

Söz : Azrail