Tanıyamaz Oldum Şiiri - Nuh Ali Berk

Gönül dağlarımı duman büründü
Bir adım önümü göremiyorum
Hoyrat girmiş gibi, gönül bağıma
Bağımda gülümü deremiyorum
*
Tanıyamaz oldum inan ben beni
Bende bilmiyorum nedir nedeni
Kimseye duymadım zaten güveni
O yüzden hal hatır soramıyorum
*
Ne mızraba vurdum nede teline
Ben düşmüşüm, el alemin diline
Sam yelleri değmiş hazan gülüme
Bağbanıma bile giremiyorum
*
Eğilme bükülme hep bana ardı
Gururum onurum her zaman vardı
Yaşadığım şeyler, gönlümü kırdı
Şu kırık gönlümü deremiyorum
*
İstenmeyen yerde kalamadım ben
Gönlümü verdim de alamadım ben
Hak edecek kimse, bulamadım ben
Kimseye gönlümü veremiyorum
*
Yazılmış demekki böyle fermanım
Gereği varımdır gönül yormanın
Ben yoruldum hayat bitti dermanım
Bunu pek hayıra yoramıyorum
*
Gam yüküyle derinlere daldımda
Yardım için ben çok kapı çaldımda
Herkesin derdine derman oldumda
Ben derdime merhem süremiyorum
*
Çok şeyim eksildi yürekten özden
Bıkmıştım inanki, sohbetten sözden
Bunda suçum yokki, işte bu yüzden
Kendi kendimi hiç yeremiyorum
*
Gariplik kokuyor olan derdimde
Değmezmiş meğerse değer verdimde
O kadar çok vefasızlık gördümde
Kimsenin yüzüne vuramıyorum
*
Ne desem gönlüme fayda etmiyor
Unutuyum desem dertler bitmiyor
Kul Hızır’ım dert başımdan gitmiyor
Bir türlü sırrına eremiyorum
Bir türlü sırrına eremiyorum
*
Nuh Ali Berk
(Kul Hızır)